CBT: غلبه بر مشکلات، ارتقای زندگی
رفتاردرمانی دیالکتیکی نوع خاصی از رواندرمانی شناختی- رفتاری است که در اواخر دهه هشتاد میلادی توسط مارشا لینهان تدوین شد. هدف از تدوین این درمان کمک به درمان بهتر اختلال شخصیت مرزی بود. از همان آغاز این سبک درمانی برای درمان دیگر انواع اختلالات روانی به کار رفته است.
ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻓﺮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺧﺘﻼﻻﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ، ﺗﺮﺱ ﯾﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﮔﯽ، ﻛﻤﺒﻮﺩ ﯾﺎ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ، ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﺍﻋﺘﯿﺎﺩ ﯾﺎ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻭﯼ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﯿﺰ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻫﺪﻑ ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻛﯿﻔﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﺩﻻﯾﻞ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺗﺎﻛﯿﺪ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻛﻨﻮﻧﯽ ـ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ـ ﻭ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﻓﻜﺮﯼ ﻧﺎﻛﺎﺭﺁﻣﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺰﯾﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺣﺬﻑ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﻭ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﯾﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺍﻋﺘﯿﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ، ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ، ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﺎﺀ ﺍﺭﮔﺎﻧﯿﻜﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﻜﯿﺰﻭﻓﺮﻧﯽ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺳﺎﯾﻜﻮﺗﯿﻚ ﯾﺎ ﺟﻨﻮﻥ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺭﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ – ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ
ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﯾﺰﻧﻚ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﺮ ﻛﻠﯿﻪ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﻫﺪﻑ ﺁﻥ ﻫﺎ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻛﻨﻮﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺎﻭﯼ، ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﺍﻓﺸﺎﺀ ﻭ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺗﻌﺎﺭﺿﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻧﺎﻫﺸﯿﺎﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﺎﺕ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﻃﯽ ﺳﺎﺯﯼ ﻛﻼﺳﯿﻚ ﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ، ﺍﺻﻼﺡ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺣﺬﻑ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﺠﺎﺏ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻓﻮﺑﯽ (ﺗﺮﺱ ﻣﺮﺿﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺌﯽ) ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺯﺩﺍﯾﯽ ﻣﻨﻈﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﻚ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺧﺎﺹ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮﺁﯾﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺭﺍ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ.ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺶ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﺍﺯ ﻛﻠﯿﻪ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ
ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ (۱۹۹۳) ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻓﻬﻢ ﺯﯾﺮ ﺑﻨﺎﯾﯽ DBT ﺣﺎﯾﺰ ﺍﻫﻤﯿﺖ ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﺵ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭﯼ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﮕﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻫﮕﻞ ،ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯽ « ﺳﯿﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ » ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ« ﺗﺰ » (ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ)، « ﺍﻧﺘﯽ ﺗﺰ»( ﻭﺿﻊ ﻣﻘﺎﺑﻞ) ﻭ « ﺳﻨﺘﺰ » (ﻧﺘﯿﺠﻪ). ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﮕﻞ ، ﺗﺰ، ﺍﯾﺠﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﯽ ﺗﺰ ، ﺳﻠﺐ ﯾﺎ ﻧﻔﯽ ﺍﻥ، ﻭﺳﻨﺘﺰ ، ﻧﻔﯽ ﻧﻔﯽ، ﮐﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﻔﻆ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺻﺤﯿﺤﯽ ﺍﺯ ﺗﻘﺎﯾﻞ ﺩﻭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﯼ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯼ ﺗﻨﺶ ﺩﺍﯾﻤﯽ ﺑﯿﻦ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﯾﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ.ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ- ﮐﻪ ﺗﺰ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ- ﮔﺮﺍﯾﺸﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﯾﮏ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.( ﮐﻪ ﺁﻧﺘﯽ ﺗﺰ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ) ﻭ ﺗﻀﺎﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻠﻖ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺟﺪﯾﺪ (ﮐﻪ ﺳﻨﺘﺰ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ) ، ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ: ﮐﺎﻣﺮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺘﺎﯾﻮﻥ ﺍﺳﺖ (ﺗﺰ) ، ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﯾﻮﻥ ﺧﺼﺎﯾﺼﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺭﻧﺠﺶ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺪﺭﯾﺠﺎ ﺷﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺘﺎﯾﻮﻥ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ( ﺍﻧﺘﯽ ﺗﺰ ). ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ، ﮐﺎﻣﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺘﺎﯾﻮﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ، ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺁﻧﮑﻪ، ﮐﺘﺎﯾﻮﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﻨﻔﯽ ﻭﻗﺼﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺼﺎﯾﺺ ﻣﻨﻔﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﯾﺪﻩ ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ( ﺳﻨﺘﺰ). ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﮕﻠﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ، ﺳﻨﺘﺰ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ «ﺣﻔﻆ» ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺻﺤﯿﺤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺩﻭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﯼ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺩﻭ ﺗﮑﻪ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﺰﯼ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺑﺮﺳﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻭﺳﺖ، ﻣﻌﺸﻮﻕ ﯾﺎ ﻫﻤﺴﺮ، ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺪ (ﺗﺰ) ﯾﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮﺏ ( ﺍﻧﺘﯽ ﺗﺰ) ﻓﺮﺽ ﯾﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﺷﻮﺩ ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ( ﺳﻨﺘﺰ).
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺑﻪ « ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ » ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻣﺮﯼ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﯾﻢ ، ﭘﻮﯾﺎ ﻭ ﮐﻞ ﻧﮕﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ.DBT
ﮐﻪ ﺑﺮ ﯾﮏ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﺍﺻﻞ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ:
۱٫ ﺍﺻﻞ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ
۲٫ ﺍﺻﻞ ﺗﻀﺎﺩ ﯾﺎ ﻗﻄﺒﯿﺖ.
۳٫ ﺍﺻﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﯾﻢ.
ﺍﺻﻞ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﯾﮏ ﮐﻞ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ ﮔﺮﺍ، ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺍﺟﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺖ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﻭﯼ ﺗﺴﺮﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺍﺻﻞ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎ ﻫﺮ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ، ﻧﻮﻋﯽ ﻗﻄﺒﯿﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ؛ ﻓﯿﺰﯾﮑﺪﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻟﻮﮐﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﮑﻮﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﺪ . ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﯾﮏ ﺿﺪ ﻣﺎﺩﻩ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﯾﮏ ﺍﺗﻢ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺗﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ. ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﻭ ﭘﻮﯾﺎﯼ ﺗﺰ ﻭ ﺍﻧﺘﯽ ﺗﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﻨﺘﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻣﻞ ﺍﺿﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻓﺮﺽ ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ، ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﯽ ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺴﯿﮑﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﻀﺎﻑ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﻗﻌﯿﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺿﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺧﺼﯿﺼﻪ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﯾﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﺩﺭ DBT ، ﺗﻀﺎﺩ ﻭﺗﻨﺶ ﺩﺍﯾﻤﯽ ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﺮ ﺳﯿﺴﺘﻢ – ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﯽ ، ﺧﻮﺏ ﻭﺑﺪ ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﻟﺪ، ﺩﺭ ﻣﺎﻧﺠﻮ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ، ﻓﺮﺩ ﻭ ﻣﺤﯿﻂ- ﻭ ﺍﻧﺴﺠﺎﻡ ﻭ ﯾﮑﭙﺎﺭﭼﮕﯽ ﺍﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﻨﺘﺰ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ ؛ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ، ﺗﻐﯿﯿﺮ، ﺭﻭﻧﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺎﺭﺩﻭﮐﺴﯿﮑﺎﻝ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﮐﻨﺪ، ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺍﺻﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﮑﺮﺩ ، ﯾﮑﭙﺎﺭﭼﮕﯽ ﯾﺎ ﻭﺣﺪﺕ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻭ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻫﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﯼ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻼﺷﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺘﻨﺎﺏ ﻭ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ
ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺍﻭﻟﯿﻪ ، ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﻬﺪﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺍﺻﻠﯽ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ ﻭ ﺍﺷﻨﺎ ﺳﺎﺯﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺎ DBT ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﻤﺪﻩ ﺗﻌﻬﺪ ﮐﺘﺒﯽ ﯾﺎ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺑﺪﻫﻨﺪ:
۱) ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ( ﯾﻌﻨﯽ ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯽ ﻧﺰﻧﻨﺪ).
۲) ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺪﺍﺧﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﻭﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ.
۳) ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﻩ ﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ( ﻣﻌﻤﻮﻻ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ) DBT ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ DBT ، ﮐﺎﻣﻼ ﺍﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﺻﺮﯾﺢ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺍﮐﺜﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺻﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻠﻮﯾﺤﯽ ﻭ ﺿﻤﻨﯽ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻨﻄﻖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻮﺍﻫﺪﯼ ﺭﯾﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﺧﺎﺹ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﻗﻮﯼ ﺑﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺍﯾﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ.ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮﺍﺗﺒﯽ ﺑﺮ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﮐﻨﺪ، ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻑ ﻗﺒﻠﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺴﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻗﺒﻠﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﮏ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ.
-ﮐﺎﻫﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ( ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ).
ﻫﺪﻑ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ DBT ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ DSM ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﯿﺐ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﻋﻤﺪﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺟﺮﺡ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ. ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺑﻪ « ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍ » ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭﺍﺿﺤﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ.۱۲ﻣﺎﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﯽ ، ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﯿﻦ ۵۰ ﺗﺎ ۱۰۰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ۵۰% ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﺍﯾﻦ ﻋﺪﺩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ۷۵% ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ « ﺟﺮﺡ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ» ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪﯼ ﯾﺎ ﻓﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻭ ﺁﺳﯿﺐ ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ ، ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍ ﺯ ﻫﺪﻑ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﯿﺮﺩ ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺁﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩ . ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ، ﻟﺬﺍ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ DBT ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺭﺍﻣﺪ ﺗﺮ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮐﻨﺪ. ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ، ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻧﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻄﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺳﺎﺯ ﺍﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ، ﯾﮏ ﭘﯿﺸﺎﻣﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻭﺍﺿﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ : ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻄﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺍﻗﻞ ﺑﺮﺳﺪ.
ﮐﺎﻫﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻢ ﺷﺪﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ، ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﺩﻭﻡ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ: ﯾﻌﻨﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺗﺪﺍﺧﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﮐﻪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻧﮑﻨﺪ، ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻮﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺟﺮ ﻭﺑﺤﺚ ﺯﯾﺎﺩ، ﺩﯾﺮ ﺍﻣﺪﻥ ﯾﺎ ﮐﻼ ﻧﯿﺎﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﻋﺪﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﯾﺎ ﻋﺪﻡ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ، ﺗﻤﺎﺳﻬﺎﯼ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ، ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﺗﻌﻤﯿﻢ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﻌﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﺍﯾﻦ ﺩﺭﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ، ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺗﻌﻤﯿﻢ ﺩﻫﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻟﺬﺍ DBT ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﺪﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﯼ ﺟﺰﻣﯽ، ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ.
همچنین بخوانید : چهار گروه از کودکان بیشتر در ریسک افسردگی هستند و تغيير اساسي در ملاک‌های تشخيصي اختلال‌های شخصيت DSM-5
-ﮐﺎﻫﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ، ﺍﻣﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ: ﺗﮑﺎﻧﺸﮕﺮﯼ ﻣﻔﺮﻁ، ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ، ﺑﯽ ﺑﻨﺪ ﻭﺑﺎﺭﯼ ﺟﻨﺴﯽ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻣﺨﺮﺭﺏ ﻭ ﻧﺎﮐﺎﺭﺍﻣﺪ ( ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ: ﺍﺯﺍﺯ ﺟﻨﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﯾﺎ ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﮐﺸﯽ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺷﺮﯾﮏ ﺟﻦ ﺳﯽ ﯾﺎ ﻋﺎﻃﻔﯽ)، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﭘﺮﺧﻄﺮ، ﺳﻮﺀ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﻮﺍﺩ، ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ، ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﯽ ، ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ ، ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺿﺪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﺳﯿﺐ ﺯﺍ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ، ﺭﺍﻫﺒﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﯽ، ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﻣﺨﺘﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
-ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ
ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ، ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ( ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ)، ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﻫﺸﯿﺎﺭﯼ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮ( ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ) ﻣﺮﮐﺰﯼ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ : ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩﻥ، ﺷﺮﺡ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻻﺕ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ، ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ، ﻫﺸﯿﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﺍﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﺎﺹ، ﮐﺎﺭﺍ ﻭ ﻣﻮﺛﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻫﺸﯿﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻣﻞ، ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ، ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺯﯼ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﮑﻪ ﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﻬﺎ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﻭﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻡ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺼﻪ ﯼ ﻋﻤﺪﻩ BPD ﺍﺳﺖ، ﻟﺬﺍ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ، ﻧﻘﺸﯽ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻣﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﯾﮏ ﻋﻤﻞ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺩﯾﺪﻥ ﻭ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕ ، ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭﻣﺤﯿﻂ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﺗﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻓﻌﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ.
ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻥ ﻭ ﯾﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﺭﺣﺘﯽ ﻭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﻨﺠﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺯﯼ، ﺍﻏﻠﺐ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺟﻬﺖ ﺩﯾﺪﻥ ﻭﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﺯﻧﻈﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻞ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻓﺮﺩﯼ ﯾﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﺗﺮﺱ، ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺣﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻣﻬﺮﺕ ﻫﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺧﻮﺩ، ﮔﺮﻭﻩ ﺟﺎﻣﻌﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ توانایی های مخصوصی کسب کرده و آنرا حفظ نماید .
-ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ
ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺷﯿﻮﻉ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺮﺯﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺎﻭﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺴﯽ ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﯽ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺗﺮﻭﻣﺎﺗﯿﮏ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎﺩﻩ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﻫﺪﻑ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻋﻼﻣﺘﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺨﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺑﻪ ﯼ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﯾﻨﺪ ﺣﻞ ﻭﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺮﻭﻣﺎﺗﯿﮏ، ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
– ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ
ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻣﺜﺒﺖ « ﺧﻮﺩ »، ﻣﺜﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﺎ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺟﻬﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺣﺲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺧﻮﯾﺶ، ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﭼﻮﻥ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺨﺸﯽ ، ﻫﻮﯾﺖ ﻭ ﺣﺲ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻗﺒﻠﯽ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ- ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺩﻫﯽ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ، ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻟﺰﻭﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺣﺎﻻﺕ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﯾﺎ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ ﺗﺤﺮﯾﻒ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻫﻮﯾﺖ ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﯿﺞ ﻭ ﺍﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ . « ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ» ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ « ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ» ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ . ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻣﻮﺯﯼ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺨﺸﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ، ﺣﺲ «ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ» ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﮐﺴﺐ ﺍﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.
ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﻧﺎﯾﻞ ﺍﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻓﺮﺩﯼ، ﺣﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﮐﻔﺎﯾﺘﯽ ﻭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻭ ﺷﺎﺩﮐﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻣﺎﺝ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ DBT ﻫﺴﺘﻨﺪ
-ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ
ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ DBT ﺑﻪ ﺍﻫﺪﺍﻓﯽ ﮐﻪ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ،ﺑﺎ ۵ﺩﺳﺘﻪ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩ ﻭﺳﯿﻊ، ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺧﺮﺩﻩ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﺍﺳﺖ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ:
۱٫ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺨﺸﯽ
۲٫ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮔﺸﺎﯾﯽ
۳٫ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ
۴٫ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﺳﺒﮏ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ
۵٫ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩﻫﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺩﺭDBT
ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﻧﻄﺒﺎﻗﯽ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ( ﻣﺜﻞ،ﺧﻮﺩﺯﻧﯽ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯽ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ، ﺳﻮﺀ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻟﮑﻞ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ)ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﻧﻄﺒﺎﻗﯽ ، ﮐﺎﻫﺸﯽ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺘﮕﯽ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺭﺥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﺒﺮ ﺩﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮﺍﻧﻄﺒﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻨﻔﯽ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺑﺪﻧﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﺗﻤﺮﮐﺰ DBT، ﺣﻮﻝ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺗﻌﻤﯿﻢ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺍﻧﻄﺒﺎﻗﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻥ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﻑ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺍﻥ، ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭﻓﺎﯾﻖ ﺍﻣﺪﻥ ﺑﺮﺍﯾﻦ ﭼﺮﺧﻪ ﯼ ﻣﻌﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭDBT ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ:
۱٫ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ
۲٫ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﮐﺎﺭﺍﻣﺪﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ
۳٫ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ( ﺭﻧﺞ)
۴٫ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ
ﻫﺮﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﻘﺶ(ROLE PLAYING) ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺠﺮﺑﯽ، ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﺗﻤﺮﯾﻦ ﯾﺎ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺍﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﮒ ﮐﺎﻏﺬ ﺟﻬﺖ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻓﺮﻣﻬﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ DBT ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ( ﯾﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮﯾﺎﻥ، ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ) ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﻮﺿﻊ ﺩﯾﺎﺍﻟﮑﺘﯿﮑﯽ ﺩﺭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻣﻮﺯﯼ DBT ﻧﯿﺰ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ،ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﺍﻣﺪﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺍﯾﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻮﺛﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﺍﻣﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﺑﺮ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺗﺎﮐﯿﺪ DBT ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻫﯽ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺍﻣﺪﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﺭﻭﺷﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ( ﻋﻤﺪﺗﺎ، ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ) ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
-ﻣﻬﺎﺭﺕ ﮐﺎﺭ ﺍﻣﺪﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ
ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﻨﺪﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺧﻮﺩ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻫﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺣﻔﻆ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺩﺭﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮﻭﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ . ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﮐﺎﺭﺍﻣﺪﯼ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﻻﺗﯿﻦ DEARMAN ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺑﺒﺎﻥ ﮐﺮﺩﻥ، ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﺮﺩﻥ، ﺫﻫﻦ ﺍﮔﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ، ﺑﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ.
-ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ( ﺭﻧﺞ)
ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺫﻥ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻝ ﺍﺳﺖ . ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭﺍﮊﻩ ACCEPTS ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ، ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ، ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ، ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻫﺎ، ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﯽ ، ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺣﺲ ﻫﺎ.ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺠﻮ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ (ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ، ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺗﺎﻕ) ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎ( ﻣﺜﻞ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ) ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﺪﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺗﻌﻤﺪﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ( ﻣﺜﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﻓﯿﻠﻢ) ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﯽ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ( ﻣﺜﻞ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ) ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻓﮑﺎﺭﻭ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺳﺎﯾﺮ ﺣﺲ ﻫﺎ ، ﺣﻮﺍﺱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﺩ.
-ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ
ﻣﻬﺎﺭﺕ « ﺩﺭﯾﺎ» ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻄﯿﻢ ﺣﺎﻻﺕ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺍﺷﻔﺘﻪ ﺳﺎﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﯾﺎ ﮐﻠﯿﭗ ﻫﺎﯼ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺣﺎﻻﺕ ﺧﻠﻘﯽ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﻧﯽ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﯿﺮ ﻗﻀﺎﻭﺗﯽ ﮐﻠﯿﭗ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﭗ ﯾﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﮐﻨﻨﺪ.
– ﺍﺛﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺩﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮑﯽ
ﺩﺭﻣﺎﻥ DBT ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﯽ- ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﮐﺘﺴﺎﺏ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﻟﯿﻨﻬﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﺶ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﯾﮏ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺩﺭ ﻃﯽ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﻭﻩ DBT ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﯿﺐ ﺭﺳﺎﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﻮﺍﻩ، ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺧﻮﺩ- ﺍﺳﯿﺐ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺠﺮﺑﯽ ، ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﻮﺍﻩ ( ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﻣﻌﻤﻮﻝ) ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ DBT ﺍﭘﯿﺰﻭﺩﻫﺎﯼ ﺟﺮﺡ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪﺕ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺍﺛﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﻫﺶ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ، ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺍﺭﺗﻘﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﯼ ﯾﺎ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻣﻨﺪﯼ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪDBT ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺰﻣﻦ ﺧﻮﺩﮔﺸﯽ ﮔﺮﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺛﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﺧﻮﺏ DBTﺑﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ BPD، ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻭﯾﮋﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ DBT ﺍﺳﺖ:
۱٫ ﺑﺎﺯﻧﮕﺮﯼ ﺩﺍﯾﻤﯽ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﻈﯿﺮ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﯾﺎ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ
۲٫ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺍﺷﮑﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﺻﻼﺡ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ
۳٫ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺸﺎﻭﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ
۴٫ ﺟﻠﻮ ﮔﯿﺮ ﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﻮﺩﮔﯽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﺭﯾﻖ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ
خلاصه مقاله :
رفتار درمانی شناختی (CBT):
- نوعی روان درمانی که بر تغییر رفتارهای فعلی تمرکز دارد.
- برای درمان طیف وسیعی از مشکلات مانند افسردگی، اضطراب، PTSD و سوء مصرف مواد استفاده می شود.
- هدف آن افزایش کیفیت زندگی با آموزش مهارت های مقابله ای جدید و تغییر الگوهای فکری ناسالم است.
- می تواند به تنهایی یا همراه با دارو استفاده شود.
تبلیغات در وبلاگرام
